سریال دیپلمه ها
«لیسانسه ها» نام یک سریال تلویزیونیِ محصول شبکه سوم سیما است. این سریال تلویزیونی تاکنون در دو فصل تحت عنوان «لیسانسه‌ها» پخش شده است. فصل سوم این سریال با نام «فوق لیسانسه ها» اخیرا آغاز شده است. فصل اول سریال در سال ۱۳۹۵ و فصل دوم آن در سال ۱۳۹۶ روی آنتن رفتند. این سریال به کارگردانی سروش صحت تولید می‌شود.در ادامه برای دانلود سریال دیپلمه ها با ما همراه باشید
درباره سریال
سروش صحت علاوه‌بر کارگردانی، ایمان صفایی را در امر نگارش فیلمنامه همراهی می‌کند. از بازیگران اصلی مجموعه می‌توان به هوتن شکیبا، امیرحسین رستمی، امیر کاظمی، بهنام تشکر، بیژن بنفشه‌خواه، کاظم سیاحی، متین ستوده، عزت‌الله مهرآوران، سیاوش چراغی‌‌پور و فرخنده فرمانی‌زاده اشاره کرد. طبعا در طول سه فصل، بازیگرانی حذف یا اضافه شده‌اند.
مجموعه «لیسانسه‌ها» (پیش از فصل سوم) داستانی از زندگی سه مرد جوان است که در مقطع لیسانس فارغ‌التحصیل شده‌اند. هرکدام از این سه مرد، وضعیت به خصوصی دارند. یکی از خانواده‌ای مرفه و ثروتمند است. دو جوان دیگر از خانواده‌های متوسط رو به پایین جامعه هستند. این مجموعه تلویزیونی در طول زمان پخش، همواره با گزاره‌های مختلفی مانند «بی‌نمک» و «عجیب و غریب» همراه بوده است.
سریال دیپلمه ها
راستش را بخواهید، «لیسانسه‌ها» مجموعه‌ای پسامدرنیستی محسوب می‌شود. المان‌های پسامدرن سریال متعدد هستند و مخاطب ایرانی که همواره با سریال‌های غالبا رئالیستی صدا و سیما مانند «ستایش» روبه‌رو بوده، «لیسانسه‌ها» را «بی‌نمک» و «عجیب غریب» می‌خواند. بالاخره مخاطب تلویزیون ایران از بار محتوایی یک سریال طنز، آن هم در یکی از ایده‌آل‌ترین حالت‌ها، احتمالا سریالهایی رئالیستی مانند «متهم گریخت»، «خانه به دوش»، «سه در چهار» و «بزنگاه» را انتظار دارد.
نه سریالی که یک‌باره وضعیتی پسامدرن را به سوی تلویزیون ملی، آن هم در یکی از پربیننده‌ترین ساعات شبانه‌روز سرازیر کند مرور تعریفی از ماهیت «پسامدرنیسم» می‌تواند به خواننده نا‌آشنا در این زمینه، کمک کند. جرمی هاوثورن در کتاب «مدرنیسم و پست‌مدرنیسم: رمان و نظریه‌ی ادبی» تعریف آندرئاس هویسن از ماهیت «پسامدرنیسم» را نقل کرده است.
آندرئاس هویسن در باب ماهیت «پسامدرنیسم» می‌گوید: «ماهیت بی‌شکل، آشفته، نامنظم، غیرشفاف و به لحاظ سیاسی ناپایدار، فرّار، سیَال و متغیر پسامدرنیسم، خودِ این پدیده را بی‌اندازه گمراه‌کننده و ابهام آمیز ساخته و تعریف و تعیین مرزها و محدوده‌های آن اگر نگوییم غیرممکن، بی‌اندازه دشوار می‌گردد.» حسینعلی نوذری برای معرفی ژان-فرانسوا لیوتار در کتاب «پست‌مدرنیته و پست‌مدرنیسم» وی را «برجسته‌ترین بنیان‌گذار، شارح و مفسر پست مدرنیته» برمی‌شمارد و از او به‌عنوان «فیلسوف سیاسی، زبان شناس، فیلسوف زبان، زیبایی‌شناس و نظریه پرداز فرهنگی» یاد می‌کند.
نوذری وضعیت پست مدرن را «نوعی وضعیتِ بی‌اعتقادی و ناباوری به فراروایت‌ها» می‌خواند. سایمون مالپاس نیز از قول لیوتار توصیف امر پسامدرن را «ناباوری نسبت به فراروایت‌ها» می‌خواند. لیوتار این مبحث را در زمینه‌ی سلطه‌ی روایت‌های کلانی مانند فلسفه، سیاست و علوم اجتماعی مطرح کرد. به‌طور دقیق‌تر می‌توان به روایت‌های کلیت بخش مارکسیستی و هگلی در زمینه تاریخ و جامعه اشاره کرد
سریال
که جهان غرب را تحت سلطه‌ی خود در آورده بودند. مالپاس «روایت از دید لیوتار» را به قرارِ «روایت، مجموعه داستان‌هایی است که پیشینه و تمدن، موقعیت کنونی و اهداف یک ملت را بازگو می‌کند.» توصیف می‌کند. استیون کانور در کتاب «پست مدرنیته از دیدگاه ژان فرانسوا لیوتار»، در تعریف فراروایت می‌نویسد: «فراروایت به روایت‌هایی گفته می‌شود که روایت‌های دیگری را مطیع می‌سازند و سازماندهی و توجیه می‌نمایند».
مجموعه تلویزیونی «لیسانسه‌ها» به فرارویت‌های داستان‌گویی در تلویزیون ایران پشت کرده است. در یک قرائت، می‌توان فراروایت‌های داستان‌گویی را همان کلیشه‌های داستان‌گویی در نظر گرفت. به زبان ساده‌تر بسیاری از سریال‌های ایرانی، از وضعیتِ محتوایی ثابتی پیروی می‌کنند. این چنین است که مخاطب ریزبین، حین تماشای سریالهایی مانند «ستایش» به‌راحتی روند اتفاقات و سرنوشت شخصیت‌ها را پیش‌بینی می‌کند
سریال دیپلمه ها
چرا که سریال‌های عامه‌پسندِ این‌چنینی با پیروی از کلان‌روایت‌های حاکم بر داستان‌گویی ساخته می‌شوند و نتیجه‌ی پیروی از یک فراروایتِ تکراری، به وجود آمدن روایتی تکراری (سازمان یافته) است. برای نمونه دیگر، سریال‌های طنز ایرانی در اکثر مواقع با پایانی خوش تمام می‌شوند. پایان خوش یکی از فراروایت‌های داستان‌گویی تلویزیون ایران است. در فصل دوم «لیسانسه‌ها» اما این وضعیت (پایان خوش) دچار تغییراتی شد.
پیشنهاد:
